Het gebrek aan vlees begint zijn tol te eisen...
Het meeste dat je hier vindt is vegetarisch en het is best wel lekker als ze niet overdrijven met de chilli, maar ik ben een vleeseter.
Kip vind je hier met de kilo. Maar dan spreek ik niet van mooi voorverpakte kippefilets uit de Delhaize.. nee, je krijgt een kieken mee dat geen kop en geen pluimen meer heeft, maar daar stopt het dan ook. Als je het heel lief vraagt en ze zijn goedgezind willen ze de ingewanden er ook nog wel uithalen en ze zelfs in stukken snijden (wat best wel handig is gezien we geen deftig groot mes hebben in onze zielige aiesec keuken), maar dan heb je heel veel geluk. Dan is het zoals poel fricase maken. Kieken koken en dan beginnen de stukjes vlees eraf halen. Helaas wegen de kiekes hier de helft van wat ze in België wegen..
Maar soit, ze zijn ok van kwaliteit en smaken goed dus op dat vlak hoeven we niet te veel te klagen.
Helaas... rood vlees... onvindbaar. Enfin, onvindbaar, je vindt het wel, maar je betaalt je blauw. Ironisch niet, blauw betalen voor rood vlees... Koe mogen we niet eten, tenzij we naar de moslimbuurten gaan, maar daar gaan we liever niet heen en varkensvlees moet je hier al helemaal niet kopen want dat wordt hier heel slecht klaargemaakt en bereid. Alhoewel, als je met spoed wilt gerepatrieerd worden kan je dat natuurlijk wel doen. Je zal snel terug in België zijn met de zwaarste voedselvergiftiging die ze hier ooit gezien hebben. We zullen dus maar verder afkicken tot we volledig uit gedetoxt zijn om dan zo ziek als een hond te wezen eens terug in België en we die eerste prachtig rode steak gegeten hebben.
Ik heb net op het vtm nieuws gezien dat de Dansaertstraat onder water stond omdat er een leiding gebarsten is. De ironie... we zitten hier constant zonder water. Stuur maar op mensen! De laatste week en half is het erg met de elektriciteit en geen elektriciteit betekent helaas ook geen water gezien de waterpomp op... ja, je raadt het al, elektriciteit werkt.. :s We hebben een panne van 20u achter de rug. Vandaag was het drie uur, vijf minuten elektriciteit, een uur en half zonder, tien minuten elektriciteit en weer twee uur zonder. Bah de elektriciteitsproblemen in België! Luxeproblemen! In mijn 24 jaar heb ik mss 5 blackouts meegemaakt in België. Ik zit hier nu drie weken en half en heb er al 7 mee. En ze zijn hier serieus hoor, niet een onozele plon die springt of een uurtje geen elektriciteit omdat de distributiekast ontploft. Nee, we hebben hier pannes zoals je van zijn leven nog nooit gezien hebt. En nooit wilt zien ook niet. En je ziet al zowieso niet veel met de smog die hier hangt en om 19u is het hier stikdonker. Lang leve het continue stromend water en elektriciteitsnet van België!
dinsdag 29 september 2009
zondag 20 september 2009
Gupta Farm 2, Vasant Kunj, Delhi....
Gisteren zijn we naar een farm geweest... enfin 't is te zeggen... een boerderij was het niet echt... denk eerder aan de huizen die op de vroegere Amerikaanse plantages stonden.. niet echt een Belgisch boerenhuis dus...
We zijn naar het huis van de ambassadeur van Mozambique geweest. Er is daar momenteel niemand en via via hebben we daar een zalig zwembad feestje kunnen organiseren. De moment dat we de grote prikkeldraad poorten binnenstapten wisten we het: this is heaven!
Een gigantische oprijlaan, een pracht van een mansion, palmbomen, groen gras, ganzen en eenden and last but not least, een gigazwembad MET poolhouse :).
Schrijnend, het verschil met de mensen die buiten de poorten liggen te slapen onder een zeil dat ze spannen tussen een fiets en een oude boom. Maar gisteren lagen we er even niet wakker van! Een zwembad heeft er nog nooit zo goed uitgezien als nu. Na de hitte die nog steeds aanhoudt in Delhi is het een zaligheid om in een zwembad als dit te kunnen springen. Paradijselijke luxe! Alles was voorzien, eten, drinken, muziek en de opruim nadien... die is voor het personeel. Gotta love India :)
Foto's zijn te vinden op
http://www.facebook.com/sofieleau#/album.php?aid=108947&id=662752157&ref=mf
Jammer genoeg voor ons moesten we nadien weer terug naar ons appartementje in Lajpat Nagar, waar de luxe zich beperkt tot af en toe stomend koud water en elektriciteit die meestal werkt :)
We zijn naar het huis van de ambassadeur van Mozambique geweest. Er is daar momenteel niemand en via via hebben we daar een zalig zwembad feestje kunnen organiseren. De moment dat we de grote prikkeldraad poorten binnenstapten wisten we het: this is heaven!
Een gigantische oprijlaan, een pracht van een mansion, palmbomen, groen gras, ganzen en eenden and last but not least, een gigazwembad MET poolhouse :).
Schrijnend, het verschil met de mensen die buiten de poorten liggen te slapen onder een zeil dat ze spannen tussen een fiets en een oude boom. Maar gisteren lagen we er even niet wakker van! Een zwembad heeft er nog nooit zo goed uitgezien als nu. Na de hitte die nog steeds aanhoudt in Delhi is het een zaligheid om in een zwembad als dit te kunnen springen. Paradijselijke luxe! Alles was voorzien, eten, drinken, muziek en de opruim nadien... die is voor het personeel. Gotta love India :)
Foto's zijn te vinden op
http://www.facebook.com/sofieleau#/album.php?aid=108947&id=662752157&ref=mf
Jammer genoeg voor ons moesten we nadien weer terug naar ons appartementje in Lajpat Nagar, waar de luxe zich beperkt tot af en toe stomend koud water en elektriciteit die meestal werkt :)
zondag 13 september 2009
Overal beestjes
Het heeft een hele week geduurd en ik bleef hoopvol, maar het is dan toch gebeurd... de darm beestjes hebben me te pakken. Gisteren was het eten toch wel net te Indisch en mijn maag en darmen waren het blijkbaar beu. De Imodium en Motilium gaan er ondertussen goed door..
Eergisteren heb ik zeer onaangenaam kennis gemaakt met andere beestjes, de kakkerlak colonie in één van de keukenkasten.. Nu begrijp ik de enorme voorraad insectenspray in de andere kast. We hebben er ondertussen een sport van gemaakt om zoveel mogelijk van die vetzakken dood te spuiten. Onze excuses voor de geïncarneerde zielen in die kakkerlakken, ze hadden maar uit onze keukenkasten moeten blijven. Trouwens, wie wil er nu als kakkerlak incarneren? Diegenen die hun lelijke kop laten zien zijn waarschijnlijk op een zelfmoordmissie in de hoop als een interessanter beest te incarneren..
Als ik mag kiezen, dan kom ik terug als een koe in India. Ongelooflijk die beesten hier. Ik ben er al een paar tegengekomen, je ziet ze echt overal. Ze gaan en staan waar ze willen, doen wat ze willen en iedereen wringt zich in allerlei bochten om de koeien niet te storen... Het onwaarschijnlijk hectische verkeer van Delhi ligt half stil als er een koe de straat oversteekt. Niet te geloven gewoonweg.
Over het verkeer van Delhi zal ik ook nog eens iets moeten vertellen. Wie dacht dat Rome of Parijs erg waren moeten maar eens in Delhi komen rondlopen. Maar dat is voor een andere keer. Nature calls (again) en zal vandaag helaas aan mijn deuren blijven hangen vrees ik.
Tot de volgende
Sofie
Eergisteren heb ik zeer onaangenaam kennis gemaakt met andere beestjes, de kakkerlak colonie in één van de keukenkasten.. Nu begrijp ik de enorme voorraad insectenspray in de andere kast. We hebben er ondertussen een sport van gemaakt om zoveel mogelijk van die vetzakken dood te spuiten. Onze excuses voor de geïncarneerde zielen in die kakkerlakken, ze hadden maar uit onze keukenkasten moeten blijven. Trouwens, wie wil er nu als kakkerlak incarneren? Diegenen die hun lelijke kop laten zien zijn waarschijnlijk op een zelfmoordmissie in de hoop als een interessanter beest te incarneren..
Als ik mag kiezen, dan kom ik terug als een koe in India. Ongelooflijk die beesten hier. Ik ben er al een paar tegengekomen, je ziet ze echt overal. Ze gaan en staan waar ze willen, doen wat ze willen en iedereen wringt zich in allerlei bochten om de koeien niet te storen... Het onwaarschijnlijk hectische verkeer van Delhi ligt half stil als er een koe de straat oversteekt. Niet te geloven gewoonweg.
Over het verkeer van Delhi zal ik ook nog eens iets moeten vertellen. Wie dacht dat Rome of Parijs erg waren moeten maar eens in Delhi komen rondlopen. Maar dat is voor een andere keer. Nature calls (again) en zal vandaag helaas aan mijn deuren blijven hangen vrees ik.
Tot de volgende
Sofie
maandag 7 september 2009
Beste dames en heren die aan mijn blog hun tijd spenderen, hierbij de volgende update.
Gisteren ben ik met Rajan naar de grote markt van Lajpat Nagar geweest... wow... ongelooflijk. Het is zoals de soeks van Marrakesh, maar met ademruimte :) Er is plaats om te wandelen en om verkopers te ontlopen. Ongelooflijk wat je er allemaal ziet qua kleuren en dergelijke. Ik heb er een Nokia gsm gekocht (27 euro voor een model van 50 euro in Belgie.. en dat in een officiele Nokia winkel..) voor mijn Indische nummer die vanavond in orde gebracht zal worden.
Dan de mensen. In het AIESEC huis wonen nog zes andere personen. Taka een Japanse jongen, Bettina uit Duitsland, Bella ook uit Duitsland, Hanna uit Polen, Kirsten uit Amerika en Sandra uit Peru. Op het moment heb ik alleen al Hanna, Taka, Bettina en Bella ontmoet want de rest is nog niet terug van hun weekendje weg, maar het zijn super mensen. Ze leggen alles uit, waar je voor moet oppassen, waar je deftig eten vindt, ze gaan samen met jou naar de winkel... echt heel fijne mensen, wat een geweldige opluchting is tegenover de mensen van AISEC want zo fantastisch de Aiesecers zijn in Brussel, zo totaal nutteloos zijn de Aiesecers in New Delhi.. :s
Anyway, voor de mensen die het interesseert, ik heb een klein filmpje gemaakt van het AIESEC huis en het staat op Facebook. Ik heb de security veranderd zodat iedereen het kan zien, ook de mensen die niet op mijn profiel kunnen.
Je kan de film vinden op volgende link:
http://www.facebook.com/video/video.php?v=131133197157
Om af te sluiten zal ik nog zeggen dat India heel speciaal is. Niets is zoals verwacht. Het is niet beter of slechter, gewoon heel anders. It's a country that has to grow on you and I feel it growing ;)
Tot de volgende :)
Gisteren ben ik met Rajan naar de grote markt van Lajpat Nagar geweest... wow... ongelooflijk. Het is zoals de soeks van Marrakesh, maar met ademruimte :) Er is plaats om te wandelen en om verkopers te ontlopen. Ongelooflijk wat je er allemaal ziet qua kleuren en dergelijke. Ik heb er een Nokia gsm gekocht (27 euro voor een model van 50 euro in Belgie.. en dat in een officiele Nokia winkel..) voor mijn Indische nummer die vanavond in orde gebracht zal worden.
Dan de mensen. In het AIESEC huis wonen nog zes andere personen. Taka een Japanse jongen, Bettina uit Duitsland, Bella ook uit Duitsland, Hanna uit Polen, Kirsten uit Amerika en Sandra uit Peru. Op het moment heb ik alleen al Hanna, Taka, Bettina en Bella ontmoet want de rest is nog niet terug van hun weekendje weg, maar het zijn super mensen. Ze leggen alles uit, waar je voor moet oppassen, waar je deftig eten vindt, ze gaan samen met jou naar de winkel... echt heel fijne mensen, wat een geweldige opluchting is tegenover de mensen van AISEC want zo fantastisch de Aiesecers zijn in Brussel, zo totaal nutteloos zijn de Aiesecers in New Delhi.. :s
Anyway, voor de mensen die het interesseert, ik heb een klein filmpje gemaakt van het AIESEC huis en het staat op Facebook. Ik heb de security veranderd zodat iedereen het kan zien, ook de mensen die niet op mijn profiel kunnen.
Je kan de film vinden op volgende link:
http://www.facebook.com/video/video.php?v=131133197157
Om af te sluiten zal ik nog zeggen dat India heel speciaal is. Niets is zoals verwacht. Het is niet beter of slechter, gewoon heel anders. It's a country that has to grow on you and I feel it growing ;)
Tot de volgende :)
zaterdag 5 september 2009
Aankomst in Delhi
Wauw, het ontbreekt gewoon aan woorden om de aankomst op de luchthaven van Delhi en nadien het aiesec huis te beschrijven. Alhoewel, voor het aiesec huis is er wel een woord beschikbaar.. Maar het is niet zo een mooi woord en we willen hier positief beginnen dus we laten dat achterwege :) (je kan zelf wel iets invullen wss)
Als je aankomt in de luchthaven van Delhi is het één en al machtsvertoon. Overal zie je soldaten in kaki-geel uniform, inclusief zware bewapening. Voor je dan naar de douane mag moet je eerst naar een medische 'check up' waar iedereen automatisch gescand wordt met een soort warmtescanner, want er zou maar eens iemand die Mexicaanse griep hebben meegebracht... Twee derde van het personeel loopt dan ook rond met maskers voor hun gezicht. Wat op zich eigenlijk niet zo erg is want India is absoluut geen concurrent voor Thailand als het aankomt op de titel van "Land van de glimlach". Ik heb nog nooit zo veel mensen zo zuur zien kijken. Er kon zelfs geen klein mondhoekje omhoog vanaf. Dan heb je bagage die een goed uur op zich laat wachten en als je dan eindelijk door de laatste checkpoint bent geraakt krijg je een ware vleeskeuring. Langs de uitgang staan tientalle taxichauffeurs met bordjes die mensen moeten oppikken en wees maar zeker dat ze iedereen zonder scrupules volledig bekeken hebben. Ik heb ondertussen ook een nieuwe nationaliteit gekregen, blijkbaar zie ik eruit als een Russische. Het is maar dat we het weten. Misschien moet ik mijn naam maar veranderen naar Natasja, dat past beter bij het imago ;).
Anyway, al bij al viel de luchthaven nog wel mee, ze was heel proper en je voelde je er alles behalve onveilig met de halve Indische landmacht die er rond paradeerde.
Het aiesec huis is andere koek. Je kan het vergelijke met een Belgisch studentenkot (redelijk vuil, onopgeruimd en meubels die zelfs bij mijn oma niet meer zouden te vinden zijn), wat op zich nog wel meevalt ware het niet dat je met drie in een slaapkamer ligt waar drie bedden ingekramd zijn. En blijkbaar is dit één van de beste houses die aiesec New Delhi heeft. Ik hoef dan ook niet te vertellen dat ik de komende acht dagen voor mijn job begint op huizenjacht ga. Misschien kan ik Cara en Veronique wel bellen om mij te komen helpen :) Ik weet het, flauw grapje, maar ik ben moe, het is hier ondertussen bijna drie uur 's morgens en ik zou dringend eens moeten gaan slapen.
Updates volgen.
Stay tuned!
Als je aankomt in de luchthaven van Delhi is het één en al machtsvertoon. Overal zie je soldaten in kaki-geel uniform, inclusief zware bewapening. Voor je dan naar de douane mag moet je eerst naar een medische 'check up' waar iedereen automatisch gescand wordt met een soort warmtescanner, want er zou maar eens iemand die Mexicaanse griep hebben meegebracht... Twee derde van het personeel loopt dan ook rond met maskers voor hun gezicht. Wat op zich eigenlijk niet zo erg is want India is absoluut geen concurrent voor Thailand als het aankomt op de titel van "Land van de glimlach". Ik heb nog nooit zo veel mensen zo zuur zien kijken. Er kon zelfs geen klein mondhoekje omhoog vanaf. Dan heb je bagage die een goed uur op zich laat wachten en als je dan eindelijk door de laatste checkpoint bent geraakt krijg je een ware vleeskeuring. Langs de uitgang staan tientalle taxichauffeurs met bordjes die mensen moeten oppikken en wees maar zeker dat ze iedereen zonder scrupules volledig bekeken hebben. Ik heb ondertussen ook een nieuwe nationaliteit gekregen, blijkbaar zie ik eruit als een Russische. Het is maar dat we het weten. Misschien moet ik mijn naam maar veranderen naar Natasja, dat past beter bij het imago ;).
Anyway, al bij al viel de luchthaven nog wel mee, ze was heel proper en je voelde je er alles behalve onveilig met de halve Indische landmacht die er rond paradeerde.
Het aiesec huis is andere koek. Je kan het vergelijke met een Belgisch studentenkot (redelijk vuil, onopgeruimd en meubels die zelfs bij mijn oma niet meer zouden te vinden zijn), wat op zich nog wel meevalt ware het niet dat je met drie in een slaapkamer ligt waar drie bedden ingekramd zijn. En blijkbaar is dit één van de beste houses die aiesec New Delhi heeft. Ik hoef dan ook niet te vertellen dat ik de komende acht dagen voor mijn job begint op huizenjacht ga. Misschien kan ik Cara en Veronique wel bellen om mij te komen helpen :) Ik weet het, flauw grapje, maar ik ben moe, het is hier ondertussen bijna drie uur 's morgens en ik zou dringend eens moeten gaan slapen.
Updates volgen.
Stay tuned!
Vienna Airport
Ik zit nu ongeveer twee uur op de luchthaven van Wenen te wachten op mijn aansluiting naar New Delhi om 13u35. Ik heb net ontdekt dat je hier gratis online kunt gaan met je computer. Op zo’n moment ben ik ongelooflijk dol op de moderne informatie-technologie. Je kan al doen wat je wilt, e-mails nakijken, mensen zoeken op MSN om je bezig te houden of je Facebook profiel updaten. Alles waar een jong mens tegenwoordig bijna fulltime mee bezig is. Lang leve het World Wide Web.
De luchthaven van Wenen is veel groter dan ik mij had voorgesteld. En je vindt er werkelijk alles. Van de duurste designermerken waar je nog even snel kan binnenspringen om een nieuw kostuum van Hugo Boss te kopen tot de kleinste krantenwinkel waar je kan kiezen tussen LeSoir, The New York Times en een varieteit aan Oostenrijkse dagbladen. Helaas kennen ook deze kleine krantenwinkels de luchthavenprijzen. Ik betaalde net €2,50 voor een flesje Evian water van 33cl en €4,90 voor een sandwich! Menig Indiër zou me serieus uitlachen. Ah ja, een mens moet eten en drinken en gelukkig ga ik de rest van het jaar bijlange zoveel geld niet moeten uitgeven aan flesjes water of sandwiches. Wat wel een beetje vreemd is: de controle met de scanners en de metaaldetectors staat hier niet ergens centraal waar iedereen doormoet, maar aan elke aparte gate staat zo een post. Het vermijdt wel de ellelange rijen zoals ik daarstraks heb gehad in de luchthaven van Zaventem, maar dat kan toch nooit kostefficiënt zijn? Ik heb trouwens heel mijn handtas moeten laten uitladen aan de controle in Zaventem. Uiteraard hoef ik er niet bij te vertellen dat ik mijn maxi model bijhad en dat ding minstens 10 kilo woog van al de spullen die ik er had ingepropt en ze dus ook niet direct leeg was. Al mijn boeken werden bekeken en uitgeschud, deodorant en tandpasta werden opengedraaid en mijn zwarte anijssnoepjes wekten zeer veel argwaan. Nadat ze helemaal leeg geladen was en veilig verklaard, mocht ik ze uiteraard zelf weer inladen.
Nog 2u45 te gaan voor mijn vliegtuig richting New Delhi opstijgt. Er zitten ondertussen een paar oude Indische vrouwen vlakbij. Ik krijg nu al een voorproefje van het fantastische kleurenpalet dat doorgaans hun kledij en juwelen versiert en de heerlijke van je tong rollende klanken van de Hindi taal. Laat dat vliegtuig maar komen
De luchthaven van Wenen is veel groter dan ik mij had voorgesteld. En je vindt er werkelijk alles. Van de duurste designermerken waar je nog even snel kan binnenspringen om een nieuw kostuum van Hugo Boss te kopen tot de kleinste krantenwinkel waar je kan kiezen tussen LeSoir, The New York Times en een varieteit aan Oostenrijkse dagbladen. Helaas kennen ook deze kleine krantenwinkels de luchthavenprijzen. Ik betaalde net €2,50 voor een flesje Evian water van 33cl en €4,90 voor een sandwich! Menig Indiër zou me serieus uitlachen. Ah ja, een mens moet eten en drinken en gelukkig ga ik de rest van het jaar bijlange zoveel geld niet moeten uitgeven aan flesjes water of sandwiches. Wat wel een beetje vreemd is: de controle met de scanners en de metaaldetectors staat hier niet ergens centraal waar iedereen doormoet, maar aan elke aparte gate staat zo een post. Het vermijdt wel de ellelange rijen zoals ik daarstraks heb gehad in de luchthaven van Zaventem, maar dat kan toch nooit kostefficiënt zijn? Ik heb trouwens heel mijn handtas moeten laten uitladen aan de controle in Zaventem. Uiteraard hoef ik er niet bij te vertellen dat ik mijn maxi model bijhad en dat ding minstens 10 kilo woog van al de spullen die ik er had ingepropt en ze dus ook niet direct leeg was. Al mijn boeken werden bekeken en uitgeschud, deodorant en tandpasta werden opengedraaid en mijn zwarte anijssnoepjes wekten zeer veel argwaan. Nadat ze helemaal leeg geladen was en veilig verklaard, mocht ik ze uiteraard zelf weer inladen.
Nog 2u45 te gaan voor mijn vliegtuig richting New Delhi opstijgt. Er zitten ondertussen een paar oude Indische vrouwen vlakbij. Ik krijg nu al een voorproefje van het fantastische kleurenpalet dat doorgaans hun kledij en juwelen versiert en de heerlijke van je tong rollende klanken van de Hindi taal. Laat dat vliegtuig maar komen
woensdag 2 september 2009
De frustraties beginnen...
Pff, het begint echt wel spannend te worden :) Nog twee dagen en ik vertrek.. jaja, het komt extreem dichtbij.
Helaas is het met zwaar gemengde gevoelens. De Indische aiesecers zijn nu al zwaar op mijn systeem aan het werken. Om een deftig antwoord te krijgen op eender wat voor vraag heb je vijf of zes emails nodig en heel veel geduld. Zelfs als je dan een antwoord krijgt, is het meestal een "ik begrijp de vraag niet"-achtig iets of gewoon een antwoord op een vraag die je helemaal niet hebt gesteld. :s
Airport pick-up waar ze zo trots op zijn... flut ja, een onozele taxi. Normaal moet iemand van aiesec mij komen oppikken aan de luchthaven, maar blijkbaar boeit hen dat niet zo. Ik word dan gedeponeerd aan het aiesec huis en tirez votre plan! Op zich is dat natuurlijk niet zo erg, maar als je vooraf verzekerd wordt dat iemand je komt oppikken en je je eerste dagen wat rondleidt, is dat wel zwaar teleurstellend. Maar soit, bon, als ze zeggen tirez votre plan, dan tireert de dees hare plan he! Maar ze gaan het wel geweten hebben! Ik ben nog niet vertrokken en ik heb me al vier keer serieus kwaad moeten maken omdat ze daar hun job niet doen... dat is geen goed begin he. We zullen zien hoe het allemaal verloopt eens ik er ben, maar ja...
Anyway, voor de rest ben ik wel super excited om te vertrekken :) Laat dat vliegtuig maar opstijgen :p
Next message: from New Delhi, India!
Toedels,
Sofie
Helaas is het met zwaar gemengde gevoelens. De Indische aiesecers zijn nu al zwaar op mijn systeem aan het werken. Om een deftig antwoord te krijgen op eender wat voor vraag heb je vijf of zes emails nodig en heel veel geduld. Zelfs als je dan een antwoord krijgt, is het meestal een "ik begrijp de vraag niet"-achtig iets of gewoon een antwoord op een vraag die je helemaal niet hebt gesteld. :s
Airport pick-up waar ze zo trots op zijn... flut ja, een onozele taxi. Normaal moet iemand van aiesec mij komen oppikken aan de luchthaven, maar blijkbaar boeit hen dat niet zo. Ik word dan gedeponeerd aan het aiesec huis en tirez votre plan! Op zich is dat natuurlijk niet zo erg, maar als je vooraf verzekerd wordt dat iemand je komt oppikken en je je eerste dagen wat rondleidt, is dat wel zwaar teleurstellend. Maar soit, bon, als ze zeggen tirez votre plan, dan tireert de dees hare plan he! Maar ze gaan het wel geweten hebben! Ik ben nog niet vertrokken en ik heb me al vier keer serieus kwaad moeten maken omdat ze daar hun job niet doen... dat is geen goed begin he. We zullen zien hoe het allemaal verloopt eens ik er ben, maar ja...
Anyway, voor de rest ben ik wel super excited om te vertrekken :) Laat dat vliegtuig maar opstijgen :p
Next message: from New Delhi, India!
Toedels,
Sofie
Abonneren op:
Posts (Atom)
