Jaipur & Agra

Dit weekend ben ik met Daniel, Alexandra en Chrissy naar Jaipur en Agra geweest. Jaipur is ‘de roze stad’. Ze werd volledig roos geschilderd voor het bezoek van de prins van Wales in 1875. Zelf vind ik het een beetje gek dat ze roze kiezen om een Europese monarch te eren. Het is te zeggen, als het een prinses was zou het niet zo vreemd zijn, maar ik weet niet of de prins zo gelukkig was met het roze kleurtje. Maar ja, het gaat om het gedacht he ;). Het was wel mooi om te zien, maar ik denk dat ze dringend de verfborstels nog eens moeten boven halen want het roos begint een beetje te vervagen. Het was wel een fijne stad, maar niet zo spectaculair. Zoals veel dingen hier in India was ook Jaipur zwaar overroepen. Het is wel echt een hemel voor goudsmeden, je vindt er de ene winkel naast de andere met edelstenen en halfedelstenen, zilveren kralen en andere toebehoren. Het enige problem is dat de winkeliers je ook schaamteloos in het zak zetten. Als je geen specialist bent, ga je gegarandeerd met overprijsde dingen naar huis.

Het hotel in Jaipur was zeer goed. Een echte aanrader. Het was zeer goedkoop, maar dat kon je absoluut niet merken aan de kamers, het personeel, het restaurant of zelfs de aankleding van het hotel. Het is een familiehotel geleid door mr Singh en zijn vrouw en een goede handvol bedienden. Heel kitsch, volledig naar Indische stijl ingericht, heel proper, grote en zachte bedden, beleefd en vriendelijk personeel en een zalig dakrestaurant. Niet duur maar heel lekker. Eigenlijk was het hotel het beste aan de dag in Jaipur.

Zondag zijn we naar Agra geweest. Voor de mensen die het niet weten, daar staat dus de Taj Mahal. Nee oma, hij staat niet in Delhi, hij staat in Agra en heeft daar sinds 1653 elke dag gestaan. Het heeft de hele dag geregend, maar het publiek was er niet minder om. Letterlijk duizenden mensen lopen daar rond en toch op een hele vreemde manier heb je het gevoel alsof je er helemaal alleen staat. Je kan er een fantastisch gevoel van innerlijke rust en vrede ervaren, vooral als je op je blote voeten over het platform van de taj zelf loopt. Als je het domein binnen komt krijg je een eerste zicht op het immense monument, van veraf. Met elke stap dat je dichterbij de kolos komt voel je jezelf kleiner en kleiner worden en je ontzag groter en groter. Het is een prachtmonument. Perfect sereen en harmonieus. Het is volledig symmetrisch gebouwd, met als enige uitzondering het graf van de keizer die na zijn dood naast zijn vrouw werd geplaatst. Er is geen bloem, krol, pilaar of andere versiering te veel of te weinig aan. Het is perfect. Het is majestueus en er gaat een onwaarschijnlijke kracht van uit. Je voelt je een nietig stofje in de kosmos, totaal onbelangrijk en onwetend. Volgens de legende liet de keizer het bouwen voor zijn favoriete vrouw die stierf tijdens de bevalling van hun 14de kind. Of deze legende klopt of niet, of het misschien gewoon het ultieme paradepaardje was van een machtzuchtige en ijdele keizer weet ik niet, maar er hangt een zwaar en drukkend gevoel van oprecht verdriet en pijn rond het gebouw, net omdat het zo simpel is. Het is ongekende schoonheid door eenvoudigheid. Als je de marmeren muren aanraakt voel je de hartslag van de taj. De miljoenen en miljarden mensen die hier ooit hebben gelopen en nog zullen lopen en die allemaal hun afdruk hebben achtergelaten. Mensen die komen bidden, vereren of gewoon de toerist uithangen, niemand gaat onberoerd naar huis en niemand beschouwd de taj ooit nog als een gebouw, het is een levend iets.

Om het nu iets lichter te houden, ik voelde me net Madonna. Elke vijf minuten kwamen er Indiers naar me toe “Please Madam, one picture”. Helaas was die one picture meestal one picture met elk familielid apart. Degenen die het niet durfden vragen trokken stiekem foto’s en op de duur maakten mijn vrienden er een sport van om de Indiers die net dat aan het doen waren te spotten en er zoveel mogelijk te vinden. Op zich vond ik het niet zo erg, maar ik zag er vreslijk uit: geen make-up, nat van de regen, mijn haar op half zeven… Op den duur hadden we ons vehaal helemaal uitgewerkt; ik was de prinses van Vlaanderen, Daniel zou mijn bodyguard kunnen zijn (hij heeft er het caruur best wel voor, we moeten alleen zo een zwarte bril vinden), Chrissy was mijn hofmeisje en Alex mijn prive fotograaf. Elke Belg en elke Europeaan zou strijk liggen bij dit verhaal, maar ik verzeker je, er is geen enkele Indier die er niet zou intrappen. Nodeloos te zeggen dat dat een van deze weken wel eens zal worden uitgetest… ;)